از ماست که برماست !
اکبر حسامی
مشکل وزیر در آموزش و پرورش زمانی حل می شود که معلمان نسبت به فرد کارآمد در صدر این وزارتخانه حساسیت داشته باشند. کافی است معلمان اعلام کنند که اگر وزیری خارج از این چند شاخص معرفی و رای اعتماد بگیرد دستوراتش را اجرا نمی کنند و رسماً نافرمانی خواهند کرد.
همچنین طیف بزرگتری که در این زمینه تاثیرگذارند، والدین دانش آموزان هستند که قرار است تصمیمات وزیر در باره آنها اجرایی شود.روزگاری مردم تریبون نداشتند اما امروز به لطف شبکه های اجتماعی هر فردی می تواند از این رسانه استفاده کند.
خانواده ها دقیقاً در دام حاکمیت افتاده اند و با کمیّت گرایی فقط به نمره می اندیشند. در این بیش از سه دهه عمر کاری ام در این دستگاه، هیچگاه به یاد ندارم که پدر و یا مادر دانش آموزی با کیفیتِ کارِ مدرسه کار داشته باشد. شما برای امتحان به ضعیف ترین دانش آموز در یک ماده درسی مثلاً فیزیک که تا کنون نمره بالاتر از ۱۲ نداشته، ۱۸ یا ۱۹ بدهید ببینید واکنش والدینش چیست. روزی که به مدرسه بیایند یا تلفنی صحبت کنند خواهند پرسید : می شود نمره بیست شود؟! و هرگز نخواهند پرسید که این فرزند من که تا حالا خوابِ نمره ۱۲ را می دیده چگونه ۱۹ گرفته است؟!
واقعیت این است که در و تخته کاملاً به هم جور درآمده اند و تا زمانی که در بر این پاشنه بچرخد هیچ زلفعلی و باغگلی و فیاضی و حاجی بابایی دیگری هم معجزه نخواهد کرد.
اگر استادان دانشگاه فهم و شعور علمی-اجتماعی داشتند در برابر ویرانی آموزش و پرورش اگر معترض نمی شدند لااقل سخن می گفتند. آموزش و پرورش ویران، دانشگاه ویرانه تحویل خواهد داد. ضمن آن که کار معلم، تربیت و آموزش و کار استاد دانشگاه صرفاً آموزش است.
مُشتی افراد منفعت طلبِ مدعی، که محدوده فرمانرواییشان تا درِ دانشگاه استیلا دارد و بخاطر دریافت حقوق و امتیازات بالاتر که در واقع نوعی حق السکوت است، دم فروبسته و آینده این کشور را به ریالی فروخته اند.
درست می گفت ناصرخسرو قبادیانی که :
چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید
گفتا زکه نالیم که از ماست که برماست
و ملک الشعرای بهار هم گفت :
این دود سیه فام که از بام وطن خاست
از ماست که برماست
و تا زمانی که اختاپوس بی تفاوتی بر جامعه چنبره زده باشد هیچ کورسوی امیدی نیست ....