صدای_معلمان
سلام. جایی که موبایل به زور آنتن میده، در روستاهای مرزی که نت وجود نداره، آخه چطور کلاس مجازی بذاریم؟بعضی مدیران هم از وزیر بدترن. آخه کسی که موبایل نداره و جایی که باید دنبال آنتن گشت تا پیدا بشه چطور شاد رو راه بنداریم؟ بعدشم من یه معلم خریدخدماتی هستم که از اول مهر تا الان فقط ۳ ماه حقوق گرفتم و در این تعطیلات کرونایی مشخص نیست که حقوق بهمون بدن یا نه. اونم ماهی یک میلیون تومن! در این اوضاع اقتصادی حاضر نیستن بقیه حقوقی که در کلاس درس بودیم رو بدن. این درد رو به کی بگیم آخه؟ کد ملی ما هم بعنوان معلم ثبت نشده. درد اینجاست که میگن به خونه ها هم زنگ بزنین! حقوق که ندادن، بیمه ای هم که میریزن ۱۸ روز در ماهه. ۶ ساله داریم کار می‌کنیم اما بعنوان معلم شناخته نمیشیم. در روستاهای لب مرز و در بدترین شرایط میریم کلاس. دقیقاً ما کارهای یک معلم رسمی رو انجام میدیم اما ماهی یک میلیون تومن با ۱۸ روز بیمه داریم. الانم که حقوقی ندادن. در قرنطینه بخدا برای نان شب موندیم. حداقل حقوق ما رو بدن. بخدا در این شرایط شرمنده خانواده شدیم از بی پولی. نه میشه کار کرد نه حقوق میدن. به کی بگیم؟ چیکار کنیم؟ بخدا از دست این آدما آرزوی مرگ میکنم واسه خودم که اینقدر خجالت زده بچه‌م نشم. بخدا برم بیرون مسافرکشی کنم از کرونا بمیرم بهترِ از گرسنگیه.
FarhangianNews1